Niemal tysiąc lat temu Ryszard Lwie Serce, król angielski, przybył do Ziemi Świętej jako jeden z przywódców trzeciej wyprawy krzyżowej, potężnej wojny religijnej. Przysiągł Bogu, że nie spocznie, dopóki nie odzyska Jerozolimy z rąk Saracenów. Uderzał błyskawicznie, sam dowodząc środkiem natarcia i walcząc w pierwszej linii. Pokonał siły Saladyna w kilku ważnych bitwach, z których wielką sławą okryła go ta pod Arsuf, gdzie po raz pierwszy ktoś odniósł zwycięstwo nad, uważanym dotąd za niepokonanego, wodzem Saracenów. Po kilku miesiącach fortuna odwróciła się od króla. Jego armia nękana była chorobami i złą pogodą. Przywództwu nad krucjatą zaczęli zagrażać rywale. Ryszard zdał sobie wreszcie sprawę z tragicznego faktu, że nigdy nie odzyska Jerozolimy. Zgnębiony przygotowywał się do opuszczenia Ziemi Świętej.
Wtedy król dowiedział się, że Saraceni oblegają chrześcijańskie miasto Jaffa. Natychmiast zorganizował brawurową wyprawę ratunkową. Pojawiła się nadzieja odkupienia. Przybył na miejsce z zaledwie kilku setkami rycerzy, którzy mieli się zetrzeć ze znacznie przeważającymi siłami wroga. Udało mu się zaskoczyć Saracenów i odbić Jaffę uwalniając chrześcijan. W niezwykłym finałowym starciu Ryszard zmusił nieprzyjaciół do odwrotu wpędzając ich w popłoch samym widokiem jego potężnej sylwetki. To zwycięstwo pozwoliło ostatecznie na doprowadzenie rozejmu, dzięki któremu chrześcijańskim pielgrzymom zezwalano na odwiedzanie Jerozolimy. Krucjaty trwały nadal, ale sława Ryszarda jako króla-wojownika przetrwała znacznie dłużej.
Richard Coeur de Lion - czyli Ryszard Lwie serce, stał się symbolem szlachetnego bohatera. Wysoki, przystojny i niezwykle silny, imponował przyjaciołom i wrogom zarówno swoim urokiem, jak i wielkim męstwem. O rozsławieniu jego imienia nie zadecydowały jednak doskonałe umiejętności wojskowe. Choć miał zdolności taktyczne i świetnie posługiwał się bronią, sławny stał się dzięki niemal bezkresnej odwadze. Tak zaistniał jako jeden z największych wojowników w historii.