2 grudnia 1804 roku Napoleon sam koronował się na cesarza Francji podczas wspaniałej ceremonii w Katedrze Notre Dame. Stworzył imperium wspanialsze, niż jakiekolwiek inne europejskie mocarstwo od czasów Cesarstwa Rzymskiego. Niecałe 10 lat wcześniej był zaledwie kapitanem francuskiej armii bez grosza przy duszy. Co powiodło go do absolutnej władzy?
Odpowiedzi szukać trzeba w historii oblężenia Tulonu. To tam, w mieście na południowym wybrzeżu Francji, oddziały rewolucjonistów desperacko walczyły przeciw wewnętrznym przeciwnikom i wojskom angielskim. Przegrana mogła zadecydować o losach rewolucji. Siły rewolucji zwyciężyły dzięki taktycznemu geniuszowi, nadzwyczajnej odwadze i ogromnej ambicji jednego człowieka - Napoleona. To zwycięstwo jest tym niezwyklejsze, że wódz musiał walczyć z nieprzyjacielem zewnętrznym i jednocześnie zmagać się z wrogami po własnej stronie. Francuskie zwycięstwo w Tulonie ocaliło rewolucję, a jednocześnie otworzyło przed Napoleonem drogę do wielkości. Za tę i inne bitwy promowany do rangi generała, zawsze jednak wspominał właśnie Tulon jako bitwę, która zmieniła jego życie. Tak zaczął się marsz Napoleona do sławy. Pierwszy rozdział został napisany.
Napoleon miał wiele zalet jako żołnierz i polityk. Pośród nich była niezwykła kombinacja matematycznej logiki i oszałamiającej skłonności do brawury. Miał wyjątkową umiejętność przegrupowywania ludzi i armat, jakby widział ich na szachownicy, a jednocześnie w sposób romantyczny, niemal po dziecięcemu wierzył w swoją potęgę i przeznaczenie. Jego historia to wspaniała opowieść o tym, jak jeden człowiek dzięki niezwykle silnej osobowości może kształtować losy świata zgodnie z własną wolą.